Szybki kontakt
  • Telefon:+48 601 358 232Opens in your application

Kontakt: 530 500 290

Image Alt

Centrum Prawa Pracy

Zadośćuczynienie z tytułu mobbingu

W praktyce mobbing jest zjawiskiem, które trudno udowodnić. Dzieje się tak dlatego, że należy wykazać wszystkie elementy definicji mobbingu. Nie można go mylić z sytuacją konfliktową z pracodawcą, współpracownikami czy pojedynczym incydentem. 

Aby dobrze poznać zjawisko mobbingu, zachęcamy do zapoznania się z naszymi wcześniejszymi publikacjami:

① Jak rozpoznać mobbing: https://bit.ly/35TMYgE

② Obowiązek pracodawcy przeciwdziałania mobbingowi: https://bit.ly/339OrO4 

 

W dzisiejszej publikacji podejmujemy następujące kwestie:

  • zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę z tytułu rozstroju zdrowia spowodowanego mobbingiem,
  • odczuwanie przez nękanego psychicznie pracownika negatywnych emocji,
  • odpowiedzialność pracodawcy za mobbing,
  • pozew o zapłatę, 
  • właściwość miejscową oraz funkcjonalną, 
  • przedawnienie roszczenia z tytułu mobbingu. 

 

Dochodzenie przez pracownika zadośćuczynienia

Działania czy zachowania dotyczące pracownika lub kierowane wobec niego i polegają na uporczywym, długotrwałym nękaniu mogą wywołać bardzo poważne skutki. Do tego dochodzą jeszcze: ośmieszanie, poniżanie, izolowanie lub wyeliminowanie go z zespołu współpracowników. Wszystkie te działania mogą być powodem skutków psychicznych oraz fizycznych. 

W sytuacji, kiedy takie działania prowadzą do rozstroju zdrowia, wówczas zgodnie z przepisami prawa pracy, pracownik może dochodzić zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Podmiotem, od którego pracownik może dochodzić zadośćuczynienia jest pracodawca. Wynika to z faktu, iż pracodawca ma w taki sposób zorganizować pracę, aby skutecznie zapobiegać mobbingowi w miejscu pracy. 

Prawo do zadośćuczynienia nie jest zależne od długości stażu pracy, okresu zatrudnienia czy wymiaru czasu pracy. Pracodawca ma obowiązek zapłaty zadośćuczynienia, kiedy mobberem będzie inny pracownik, kierownik, grupa pracowników czy on sam.

 

Samo postępowanie w związku z dochodzeniem zapłaty zadośćuczynienia z tytułu mobbingu to trudny proces. To na pracowniku spoczywa ciężar udowodnienia, że doszło do długofalowego i uporczywego nękania w miejscu pracy. Dodatkowo musi on wykazać związek przyczynowy pomiędzy mobbingiem a rozstrojem zdrowia. 

Przyjmuje się, że najpierw należy skupić się na tym czy wszystkie przesłanki mobbingu zostały spełnione, a dopiero później ocenić konsekwencje mobbingu – czy nastąpił rozstrój zdrowia. 

W sytuacji, kiedy pracownik odczuwa negatywne emocje np. smutek, przygnębienie, złość, nie będzie to wystarczające do tego, aby stwierdzić, że przez mobbing doszło do rozstroju zdrowia. 

Zasądzenie świadczenia pieniężnego na rzecz pracownika poddanego mobbingowi, jest możliwe jedynie wtedy, kiedy terror psychiczny spowodował rozstrój zdrowia, który będzie kwalifikowany według kategorii medycznych. 

 

Istota zadośćuczynienia

Rozstrój zdrowia spowodowany mobbingiem prowadzi do tego, że pracownicy mogą domagać się zadośćuczynienia w postaci konkretnych sum. Powstaje zatem pytanie jak określić odpowiednią sumę. Przyjmuje się, że powinna stanowić realną wartość, która jest odczuwalna ekonomicznie, a jednocześnie utrzymywać się w rozsądnych granicach. Kwota ta powinna być ukierunkowana na utrzymanie dotychczasowej stopy życiowej osoby poszkodowanej. Nie polega to jednak na wzbogaceniu się, ale na wyrównaniu krzywdy, która jest spowodowana rozstrojem zdrowia w wyniku mobbingu.

Pracownik musi udowodnić w jaki sposób zaistniałe okoliczności wpłynęły na wysokość zadośćuczynienia. Chodzi tutaj o takie aspekty jak:

  • intensywność i czas trwania zachowań, które składają się na mobbing,
  • skala cierpień psychicznych i fizycznych, która przesądza o rozmiarze doznanej krzywdy.

 

Pozew o zapłatę

Pozew o zapłatę zadośćuczynienia powinien zawierać następujące elementy: 

① oznaczenie sądu, do którego pozew został skierowany,

② imię i nazwisko bądź nazwa stron, ich pełnomocników i przedstawicieli ustawowych,

③ oznaczenie rodzaju pisma,

④ osnowa wniosku wraz z dowodami na poparcie okoliczności, 

⑤ podpis strony bądź pełnomocnika, 

⑥ wskazanie załączników,

⑦  oznaczenie miejsca zamieszkania bądź siedziby, adresu stron i pełnomocników, 

⑧ numer PESEL lub numer NIP powoda, który jest osobą fizyczną. 

 

Jeśli pozew wniósł pełnomocnik, to do niego należy dołączyć też pełnomocnictwo. W kolejnych pismach należy podać także sygnaturę sprawy. 

 

Właściwość miejscowa i właściwość funkcjonalna

Wniosek o zapłatę roszczenia pracownik może skierować nie tylko zgodnie z właściwością ogólną, którą wyznacza siedziba pracodawcy lub miejsce zamieszkania. Pracownik może skierować pozew przed sąd, w okręgu którego praca jest, była i miała być wykonywana, a także przed sąd, w okręgu którego znajduje się zakład pracy.

Właściwość funkcjonalna zależy od wysokości dochodzonego roszczenia, czyli wysokości zadośćuczynienia. Jeśli przekracza kwotę 75 000 złotych, to wówczas właściwym jest sąd okręgowy jako sąd I instancji. W pozostałych przypadkach sprawę w I instancji rozpatrzy sąd rejonowy. 

Pozwy przeciwko pracodawcy są zwolnione z opłat sądowych, jeśli roszczenie nie przekracza 50 000 złotych. Przy roszczeniach powyżej 50 000 złotych należy uiścić opłatę w wysokości 5% dochodzonej należności.

 

Przedawnienie 

Zadośćuczynienie za doznaną krzywdę to roszczenie wynikające ze stosunku pracy, dlatego przedawnia się z upływem 3 lat od dnia, w którym stało się wymagalne. W sytuacji, kiedy zostanie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem organu, który został powołany do rozstrzygania sporu bądź ugodą, która została zawarta przed tym organem, okres przedawnienia wydłuża się do 10 lat od dnia uprawomocnienia się orzeczenia bądź zawarcia ugody. 

Przedawnienie roszczenia nie skutkuje wygaśnięciem zobowiązania, dlatego jeśli pracodawca spełnił świadczenie na rzecz poszkodowanego pracownika, to nie będzie mógł domagać się jego zwrotu jako świadczenia nienależnego. 

Bieg przedawnienia nie rozpoczyna się lub ulega zawieszeniu na czas trwania przeszkody, jeśli na skutek siły wyższej uprawniony nie mógł dochodzić zadośćuczynienia przed właściwym organem. Przy podejmowaniu czynności, które mają na celu dochodzenie, ustalenie, zaspokojenie, zabezpieczenie roszczenia, podejmowanych przed właściwym organem, który został powołany do rozstrzygania sporów, bieg przedawnienia przerywa się. Zatem, dopóki postępowanie to nie jest zakończone, przedawnienie nie biegnie. Przerwanie biegu przedawnienia ma miejsce także przy uznaniu roszczenia. 

 

Jeśli nie wiesz czy działania współpracowników bądź przełożonych to mobbing, skontaktuj się z Centrum Prawa Pracy. W kancelarii zatrudniamy psychologa, który również bierze udział w każdej sprawie. Nasi specjaliści ocenią zebrane dowody, przedstawią możliwości podjęcia działań i powiedzą Ci, o jakie zadośćuczynienie możesz się starać.

 

Umów się na konsultacje w Centrum Prawa Pracy